Schilderen met software
Marcel Wichgers
Eindeloos bos, takken, varens en blote billen. ‘Kijkwijdte’ brengt schilderkunst en nieuwe media bij elkaar. Een intrigerende expositie van het Frank Mohr Instituut.
Anderhalfduizend opgestapelde plastic patatbakjes, leeg. Met montagekit aan elkaar geplakt en tentoongesteld midden in de expositie Kijkwijdte. ‘Bauplastik’ heet dit object van Anne Jaap de Rapper. Het intrigeert. Maar onduidelijk is wat Bauplastik te maken heeft met het thema van de tentoonstelling Kijkwijdte in het Centrum Beeldende Kunst (CBK): ‘schilderkunst en haar expansie naar andere kunstdisciplines’.
Kijkwijdte moet laten zien welke verbindingen te maken zijn tussen schilderkunst en andere, vaak modernere kunstvormen zoals video en computerkunst. Alle deelnemende kunstenaars zijn na 1998 afgestudeerd aan het Frank Mohr Instituut, de afdeling nieuwe media van Minerva. Kijkwijdte is al te zien geweest, maar niet in Groningen. Onder de titel ‘Expanded Painting, Expanded Viewing’ werd een keuze uit de expositie pas geleden tentoongesteld in de Times Square Gallery in New York.
Anders dan de patatbakjes verwijst de computerprojectie ‘2.5 Dimensions’ uit 2003 van de Groninger Michiel Koelink wél duidelijk naar de schilderkunst. Het werk is een projectie op een van de wanden in een zijzaaltje. Er heerst een serene stilte, op het irritante getik en geratel van een kunstwerk uit de grote zaal na. Op het eerste gezicht werkt 2.5 Dimensions slaapverwekkend door de trage camerabewegingen en de wazigheid van de beelden die voortdurend in elkaar overvloeien. Maar na verloop van tijd worden de beelden hallucinerend en kun je jezelf erin verliezen. Of eigenlijk: erin verdwalen. De beelden tonen een eindeloos bos met naald- en loofbomen, takken, varens, omgevallen boomstammen, ochtenddauw en boomschors. Eindeloos en doelloos dwaalt de camera daar tussendoor. Maar dan blijkt van alles niet te kloppen aan het bewegende schilderij. Want niets in het bos beweegt. Geen mens, dier, blad of boomtop.
De projectie blijkt geen video maar een computerconstructie van negen panorama’s die elk uit veertien foto’s bestaan. De ogenschijnlijk eindeloos vloeiende beweging is in werkelijkheid niets anders dan een constructie van 126 gefotografeerde momentopnamen. De titel 2.5 Dimensions benadrukt het optisch bedrog van de driedimensionale suggestie.
Koelink maakte gebruik van QuickTimeVR (QTVR), een standaardsoftware voor de weergave van 3d-panorama’s. Voor de uitvoering kreeg Koelink hulp van het High Performance Computing Centre (HPC&V) van de Rijksuniversiteit Groningen.
Welke techniek de Deense kunstenaar Rune Peitersen in zijn geluidloze video’s precies toepaste, blijft gissen. Het onderwerp spreekt voor zich. Op drie monitoren toont hij telkens twee heftig bewegende personen van wie vooral de haast vloeibaar geworden spierbundels te herkennen zijn. In ‘Bed003’ gaan de (mannelijke) bilspierbundels alsmaar op en neer. In ‘Bed002’ is het stel kennelijk van positie verwisseld. Na zoveel zich eindeloos herhalende copulatiebewegingen valt in Peitersens ‘Shower004’ eigenlijk alleen nog maar de achtergrond van badkamertegeltjes op.
CBK, De Oosterpoort, Wo t/m zo, 13 – 17 uur. T/m 29 mei. Toegang gratis. www.cbk.groningen.nl
© 2005 Universiteitskrant | laatste versie: 2 maart, 2005 | top
